Pogrzeb Chrześcijański

„Chrześcijański sens śmierci ukazuje się w świetle Misterium Paschalnego Śmierci i Zmartwychwstania Chrystusa, w którym złożyliśmy naszą jedyną nadzieję. Chrześcijanin, który umiera w Chrystusie Jezusie, „opuszcza to ciało i staje w obliczu Pana”. (KKK 1681)

IMG-OUR

Dokumenty potrzebne do pogrzebu katolickiego

- akt zgonu,
- rodzina powinna zadbać o to, aby chory pojednał się z Bogiem przed śmiercią
- nie odkładać przyjęcia sakramentu chorych na ostatnią chwilę bo jest to sakrament dla żyjących, umacnia w cierpieniu i toruje drogę do nieba,
- zaświadczenie o udzieleniu sakramentu chorych i wiatyku (Komunii Świętej). Jeśli zgon nastąpił poza parafią lub w szpitalu (wystawia je kapelan szpitala),
- pozwolenie na pogrzeb, jeżeli osoba zmarła nie jest naszym parafianinem, a pogrzeb ma odbyć się w naszej parafii,

Pogrzeb z urną

Obrzędy pogrzebowe z Mszą Świętą i z ostatnim pożegnaniem włącznie, w których uczestniczy rodzina, wspólnota parafialna, przyjaciele i znajomi, powinny być celebrowane przed kremacją ciała zmarłej osoby.

Natomiast po spopieleniu zwłok sprawuje się obrzęd związany ze złożeniem urny w grobie. Zwrócili na to uwagę polscy biskupi w liście pasterskim z roku 2011, poświęconym sprawie szacunku dla ciała zmarłego i obrzędach pogrzebu w przypadku kremacji. Dodali jednak, że jeśli przemawiają za tym szczególne racje duszpasterskie lub powody natury praktycznej, obrzędy pogrzebowe, podane w księdze liturgicznej, można sprawować nad samą urną.
O jakie sytuacje chodzi?
Pogrzeb z urną może mieć miejsce na przykład wtedy, gdy czyjaś śmierć nastąpiła daleko od miejsca zamieszkania i kremacja ułatwia sprowadzenie doczesnych szczątków osoby zmarłej, a także, kiedy uczestnicy pogrzebu przybywają z daleka i trudno im być na dwóch częściach pogrzebu, czyli na Mszy Świętej połączonej z ostatnim pożegnaniem ciała zmarłego i, po pewnym czasie, na obrzędzie złożenia urny w grobie lub kolumbarium.
Kościół nie pozwala trzymać prochów zmarłego w domu. Nie zgadza się również na ich rozrzucanie w tzw. miejscach pamięci, na morzu, w górach lub w innych miejscach ani też na przerabianie skremowanych prochów na pamiątki, biżuterię czy inne przedmioty. Od samego początku chrześcijanie pragnęli, by ich zmarli byli obiektem modlitw i wspomnień wspólnoty chrześcijańskiej, a ich groby stawały się miejscami modlitwy, pamięci i zadumy. Dzięki temu łatwiej uniknąć braku szacunku do szczątków zmarłego lub prób wykorzystywania ich do jakichś przesądnych praktyk.